بررسی ترمیم زخم موش های دیابتی توسط پلاسمای سرد

هدف از این تحقیق بررسی اثر تابش جت پلاسمای سرد آرگون بر فرآیند بهبودی زخم و برخی از فاکتور های سیستم ایمنی موش های صحرایی دیابتی می باشد. تعداد 20 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به روش تصادفی ساده به 4 گروه 5 تایی (گروه 1: کنترل؛ گروه2: کنترل دیابتی؛ گروه3: دیابتی زخم ؛ گروه 4: دیابتی، پلاسما و زخم)؛ تقسیم شدند. مدل زخم با استفاده از پانچ بیوپسی پوستی 4 میلی متری ایجاد شد. پلاسمای سرد با استفاده از ولتاژ بالای سینوسی در فرکانس 18.56 کیلوهرتز از نوع شبه سد دی الکتریک بهینه سازی و تولید شد. در میان عوامل زیستی مختلفی که در فرآیند بهبود زخم دخیل هستند ما به مقایسه تغییرات شاخص التهابی tnf-? ، سطح مقطع زخم و میزان تغییر گلبول های سفید بین دو گروه موش مورد آزمایش( یکی ترمیم طبیعی و دیگری پردازش توسط پلاسما) پرداختیم. نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین گروه ها در تعداد گلبول های سفید و شاخص التهابی tnf-? وجود دارد. همچنین مساحت زخم در گروه تیمار شده توسط پلاسما نسبت به گروه ترمیم خود به خودی سریع تر کاهش یافت. نتایج کلی تحقیق حاضر نشان داد که 8 جلسه تابش 10 دقیقه ای منجر به بهبود سریع تر زخم پوستی ایجادشده در موش های دیابتی می شود. همچنین ما شاهد کاهش التهاب و عفونت در نمونه های تیمار شده توسط پلاسما نسبت به گروه ترمیم خود به خودی نیز بودیم.